Wakacje znów będą wakacje
Na pewno mam rację wakacje będą znów...

Rozpoczynamy

ODPOCZYNEK

by w czasie wakacji nie zabrakło nam czasu...

„Idźcie i odpocznijcie nieco” - mówi Jezus do Apostołów zmęczonych pracą ewangelizacyjną. Przeżywamy czas wakacji, czas zasłużonego odpoczynku po długiej i mozolnej pracy.

Czy jest to jednak czas bez Boga? Jezus wraz z apostołami udaje się na miejsce osobne, nie zostawia ich samych. A czy z nami na wakacje wyjeżdża Pan Bóg? On bardzo chce, ale to od nas zależy czy Go zabierzemy. Na czas wakacji nie zamyka się kościołów, nie zawiesza się sprawowania sakramentów. A więc tylko od nas zależy, czy wakacje będą czasem z Bogiem.

Tak często powtarzamy, że nie mamy czasu na modlitwę, na lekturę Pisma Świętego, na Eucharystię – czasem nawet niedzielną – bo tyle pracy, obowiązków, zabiegania.

Przed nami wakacje – czas wolniejszy, mniej zabiegany. Czy jednak będzie to także czas dla Boga i z Nim? Nie zostawiajmy Pana Boga na czas wakacji. Wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej do Niego przylgnijmy. Znajdźmy chwilę na częstszą Eucharystię, modlitwę, lekturę Bożego Słowa.

 Za wszystko dziękować, bo jest za co.

Uwielbiajmy Boga w pięknie stworzonego świata. Dziękujmy za tak wiele łask, jakich nieustannie nam udziela. Rozejrzyjmy się wokół siebie i zobaczmy piękne dzieła Boże. Możemy odpoczywać z Panem i przy Nim. Taki odpoczynek umocni nas duchowo.

Wakacje, odpoczynek także są darem Pana. Niech więc będą przeżywane i wykorzystane jak dar, za który należy się wdzięczność. Dziękując stajemy się lepsi, radośniejsi, mniej pretensjonalni.

Czasem chyba tak trudno dostrzec nam Boży dar. Czas wakacji może być wspaniałą okazją do tego, by uświadomić sobie, że wszystko jest łaską i za każdą podziękować.

Wyjeżdżamy w różne piękne zakątki kraju i świata. Czy jednak podziwiając to piękno pamiętamy o Stwórcy wszystkiego? Trzeba nam może wyrobić w sobie pewną wrażliwość duchową, świadomość stwórczą. Ziemia dana nam jest przez Pana. To dla nas stworzył On ten piękny świat. A my czasem zachowujemy się tak, jakby wszystko nam się należało. Uczmy się wdzięczności.

On na nas czeka

Pan Bóg się nie narzuca, ale cierpliwie czeka na nasz krok. On wciąż jest i czuwa nad każdym z nas. Tak wiele chce nam dać. Tak bardzo chce, byśmy byli szczęśliwi. Tylko On wie, co nam do tego szczęścia jest potrzebne i właśnie tym chce nas obdarzyć.

A my? Czasem a może często chcemy żyć po swojemu. Nie pytać Pana o Jego wolę. Ewentualnie poprosić, by to On dostosował się do naszej.

Podczas wakacji pamiętajmy, że On na nas czeka i zróbmy jeden krok w Jego kierunku. Niech kościoły nie będą puste. Jezus nie chce być sam zamknięty w tabernakulum. On chce, byś przyszedł, porozmawiał z Nim, trwał w Jego obecności. On chce, by Jego Słowo było żywe w twoim życiu. Sięgnij więc po nie i czytaj, słuchaj, rozważaj. I nie mów, że nie masz czasu.

s.M. Damiana Szmidt

Zgromadzenie Sióstr Służebniczek NMP

fotografia: www. parafia.myszyniec.pl

Harmonia życia rodzinnego domaga się poczucia odpowiedzialności za wspólne dobro, jakim jest rodzina. Jednocześnie pociąga za sobą konieczność poczucia obowiązków wobec pozostałych członków rodziny. Inne są obowiązki dzieci, a inne rodziców, ponieważ inna jest funkcja każdego z nich.

Obowiązki dzieci
Katechizm jasno określa obowiązki dzieci, wypływające z szacunku należnego ojcu i matce, którego domaga się czwarte przykazanie Boże.

1. Szacunek dla rodziców (cześć synowska) wynika z wdzięczności wobec tych, którzy przez dar życia, swoją miłość i pracę wydali na świat dzieci i pozwolili im wzrastać w latach, w mądrości i w łasce. "Z całego serca czcij swego ojca, a boleści rodzicielki nie zapominaj! Pamiętaj, że oni cię zrodzili, a cóż im zwrócisz za to, co oni tobie dali?" (Syr 7, 27-28).

2. Uległość i posłuszeństwo

Szacunek synowski przejawia się w prawdziwej uległości i posłuszeństwie. ). "Syn mądry miłuje karcenie, naśmiewca nie słucha nagany" (Prz 13, 1).
Tak długo jak dziecko mieszka z rodzicami, powinno być posłuszne każdej prośbie rodziców, która służy jego dobru lub dobru rodziny. "Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo to jest mił w Panu" (Kol 3, 20). Dzieci mają także słuchać rozsądnych zarządzeń swoich wychowawców i tych wszystkich, którym rodzice je powierzyli. Jeśli jednak dziecko jest przekonane w sumieniu, iż jest rzeczą moralnie złą być posłusznym danemu poleceniu, nie powinno się do niego stosować.
Wzrastając, dzieci będą nadal szanować swoich rodziców. Będą uprzedzać ich pragnienia, chętnie prosić o rady i przyjmować ich uzasadnione napomnienia. Posłuszeństwo wobec rodziców ustaje wraz z usamodzielnieniem się dzieci, pozostaje jednak szacunek, który jest im należny na zawsze. Ma on bowiem swoje źródło w bojaźni Bożej, jednym z darów Ducha Świętego.

3. Odpowiedzialność wobec rodziców

Czwarte przykazanie przypomina dzieciom już dorosłym o ich odpowiedzialności wobec rodziców.
W miarę możności powinny one okazywać im pomoc materialną i moralną w starości, w chorobie, samotności lub potrzebie. Jezus przypomina o tym obowiązku wdzięczności (przeczytajmy koniecznie: Syr 3,2-6.12-13.16).

4. Szacunek wobec rodziców opromienia całe środowisko rodzinne

Chrześcijanie są zobowiązani do szczególnej wdzięczności tym, od których otrzymali dar wiary, łaskę chrztu i życie w Kościele. Wdzięczność ta dotyczy rodziców, dziadków, innych członków rodziny, duszpasterzy, katechetów, nauczycieli lub przyjaciół.

Wnioski:

1. Dzieci są zobowiązane wobec swoich rodziców do szacunku, wdzięczności, właściwego posłuszeństwa i pomocy. Jak długo mieszkają z rodzicami - bezwzględnie; w okresie późniejszym – posłuszeństwo to ustaje, jednak dzieci będą chętnie prosić o rady i przyjmować napomnienia rodziców.

2. Rady, które są moralnie złe i niezgodne z sumieniem dzieci, nie powinny być przyjmowane.

3. Szacunek synowski sprzyja harmonii całego życia rodzinnego, pozytywnie wpływa na inne relacje w rodzinie.

Jeśli się nie zgadzasz albo chcesz skonfrontować swoje doświadczenie i wiedzę – przyjdź na katechezę dla dorosłych do salki parafialnej w piątek wieczorem!

Na podstawie KKK 2214-2220.2251-2253 opracowała Gabriela Seifert-Knopik

Wiadomość tylko dla naszych Parafian z Metalchemiu i Grotowic

Potwierdź, że nie jesteś Księdzem Proboszczem Jaroslawem

(kliknij w poniższy niebieski  link)

Chcę zobaczyć co to za wiadoość i potwierdzam, że nie jestem Księdzem Proboszczem

Ha, ha Jestem Waszym Proboszczem i też chcę zobaczyć co tam napisali

😉

Jak co roku, w czwartek, po niedzielnej uroczystości Trójcy Przenajświętszej, uroczyście obchodzimy kolejną Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, nazywaną tradycyjnie Bożym Ciałem

Trochę terorii.

Do wprowadzenia święta Bożego Ciała przyczyniła się zakonnica bł. Julianna, augustianka z klasztoru Mont Cornillon w diecezji LieOge w Belgii. W 1208 r. Julianna miała dziwną wizję. Zobaczyła w niej księżyc w pełni, na którym była ciemna plama. Później Chrystus objawił jej, że ta plama oznacza brak w kalendarzu kościelnym święta ku czci Eucharystii. W 1240 r. biskup LieOge - Robert wydał dekret ustanawiający to święto w swojej diecezji w drugą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Później miało być obchodzone w czwartek po oktawie Zesłania Ducha Świętego.

A teraz praktyka.

Nasze świętowanie rozpoczęliśmy od Mszy Świętej, którą sprawował jak zwykle uśmiechnięty nasz Ksiądz Proboszcz

(W tym miejscu naszła mnie refleksja, czy jest ktoś w naszej parafii, kto widział naszego księdza proboszcza smutnego?)

Szczególną rzeczą na którą chcieliśmy zwrócić Wasza uwagę, była dzisiejsza homilia, kazanie naszego Księdza Proboszcza.

Było to kazanie inspirowane lekiem ibupromem, a dokładnie Ibupromem MAX Zatoki.

No nie wypada powiedzieć przecież, dobrze, że Ksiądz kupił ten lek bo nie byłoby kazania.

Skoro jednak kupił, to coś go boli, a jak boli – to cierpi. A my nie lubimy jak nasi bliscy cierpią !!!, szczegónie Ci, którzy mało (nic nie) robią aby wyzdrowieć  (Proszę Księdza) 😉

Boże Ciało stwarza wspaniałą okazję do rozważania tajemnicy Eucharystii, jest okazją do zamanifestowania naszej wiary wobec Najświętszego Sakramentu. Jednakże kto myśli, że było to kazanie o Ibupromie, to się myli, albo nie do końca zrozumiał o co chodziło.

Było to kazanie o EUCHARYSTII

Ksiądz rozpakował pudełko leku, wyciągnął „kilometrową” ulotkę i zaczął ku uciesze wiernych czytać porównując lek z EUCHARYSTIĄ.
Co to jest lek Ibuprom Max i w jakim celu się go stosuje – co to jest Eucharystia i w jakim celu…
Potem informacje ważne przed zastosowaniem, potem jak stosować, jak przechowywać itd… dowiedzielismy się też, że Eucharystii nie da się zamknąć w... lodówce
I tak po kolei dobrnęliśmy do końca ulotki... Po czym padło słowo AMEN

Takie małe spostrzeżenie:

Nieśmiało pragnę zauważyć, że zabrakło mi jeszcze tutaj „oklepanego” zwrotu: Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki  bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu.😏

Jak to bywa w życiu - coś za coś, mamy nadzieję że koncern farmaceutyczny za reklamowanie leku w wielkie święto w Kościele dorzuci (czytaj: zasponsoruje) na wycieczkę parafialną, na którą moglibyśmy zabrać mniej zamożnych emerytów. Innym fundują zagraniczne wakacje – a my skromnie, chcemy tylko na pielgrzymkę jechać. 😀

Wracając do organizacji Mszy Świętej, na dzisiejszy dzień zostały zmobilizowane różne grupy parafialne, w tym:

ministranci, lektorzy szafarze, dzieci pierwszokomunijne

„super” Dzieci Maryi z Siostrą Renatą (też super),

  parafialny chór

 i oczywiście licznie zebrani wierni, którzy wypełnili kościół do ostatniego miejsca.

Dary eucharystyczne w procesji przyniosło parafialne małżeństwo, Państwo Janina i Bronisław Kubala.

Procesja eucharystyczna do czterech ołtarzy zbudowanych na trasie powstała nieco później niż samo święto. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu pochodzą z Niemiec, z Kolonii - XIV wiek.

Natomiast pierwsze wzmianki o isnieniu ołtarzy w naszej parafii w 2022 roku XXII wieku  zostały uwidocznione na poniższych zdjęciach.

(pierwsze takie troszeczkę mało wyraźne, za co przepraszam😡- popsuł mi się aparat, ale sobie naprawiłem...)

W imieniu naszej Parafii dziękujemy Wam wszystkim za przygotowanie tych ołtarzy.

Jaki jest cel procesji Bożego Ciała? "W procesjach, w czasie których celebrans niesie Najświętszą Eucharystię poza kościół wśród uroczystych obrzędów i śpiewów, lud chrześcijański składa publiczne świadectwo swej wiary i pobożności wobec Najświętszego Sakramentu" 

A zatem już od kilku wieków wychodzą chrześcijanie w święto Bożego Ciała na ulice, place miast i wiejskie drogi, które w tym dniu zamieniają się we wspaniałą świątynię dla Boga Żywego. Trudno oprzeć się urokowi tych zbiorowych manifestacji wiary w Boga ukrytego w Hostii Świętej.

Skoro to jest manifestacja - to idziemy MANIFESTOWAĆ!

Let's go!  I poszliśmy ulicami naszej parafii

Piękną tradycją związaną z uroczystością Ciała i Krwi Chrystusa jest sypanie kwiatów przez dziewczynki pod stopy kapłana niosącego Hostię. Sypanie kwiatków jest formą modlitwy i oddania czci Panu Jezusowi.  Można to porównać z obdarowaniem kwiatami solenizanta – a tego dnia solenizantem jest Pan Jezus.

A w naszej parafii - odchodzimy od tradycji. Kwiatki sypały nie tylko dziewczynki ale i chłopcy, a nawet dorośli...😉.

(Proszę księdza następnym razem, żeby nie było dyskryminacji prosze ogłosic, że dorośli też mogą sypać kwiatki, a co?!)

A że było dobrze posypane - to widać

Zapomnieliśmy dodać na początku, ale tutaj trzeba o tym powiedzieć, że na dzisiejszą uroczystość pełna mobilizacja dotyczyła również naszych Pań od sztandaru.

A w ogóle widzicie to co ja? Mamy najbardziej uśmiechnięty (po Księdzu Proboszczu) poczet sztandarowy.  Co za parafia !!!😊

Idziemy dalej.

Idziemy tak, idziemy, a Pani Joasia (dyrygentka naszego chóru) zajmuje się oczywiście oprawą muzyczną.

A w ogóle, to tak zauważyłem, że różne były formy tej manifestacji

Byli tacy co sie wspomagali...

Znacie taką piosenkę: Wielbię ciebie Panie  Boże na mojej odlotowej hulajnodze...?  Nie znacie? Ja też nie znam😉

No i byli tacy w rodzinie, co jeden szedł (za karę, bo za szybko wyrósł), a drugi jechał.

I tak doszliśmy (dojechaliśmy) do trzeciego już ołtarza...

Cuda, cuda...Nasz księdz Proboszcz patrzy i podziwia.

A to oczywiście za sprawą naszej Parafialnej rodziny i wszyskich Im pomagających.

(Brakuje tu jeszcze Seniorki rodu Pani Krystyny ale, żyje i ma się dobrze, rozmawiałem z Nią pod kościołem. 😉)

Przed nami ostatni, czwarty ołtarz.

A tu niespodzianka! Tu też dywan kwiatowy. Tutaj zaszalały trzy emerytki -  Pani Józefa Malawska, Pani Krystyna Pandel i Pani Ania Turchan

Taka ciekawostka: w Zimnej Wódce (czytać uważnie: nie „po" tylko „w” – to taka miejscowość w województwie opolskim😁) układa się kwietne dywany pod patronatem UNESCO - tradycja trafiła bowiem niedawno na krajową listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

Kto wie, może u nas też tak będzie?

Nad przygotowaniem tego ołtarza czuwała, jak zwykle, nasza Matka Boska, patronka Kościoła filialnego w Grotowicach.

Na zakończenie procesjii Ksiądz Proboszcz oczywiście wszystkim podziękował jak zawsze.

W imieniu naszj Parafii Panom Policjantom, za to że tak ładnie błyskali światełkami na niebiesko i dbali, aby nam się nic podczas procesji nie stało.

BARDZO DZIĘKUJEMY

Po uroczystym odśpiewaniu  TE DEUM poszliśmy do swoich domów.

Tak, jak powiedział Ksiądz Proboszcz.

Zapraszamy wszystkich Parafian w każdy kolejny dzień do uczestniczenia w Oktawie Bożego Ciała z procesją dookoła kościoła parafialnego.

I oczywiście jutro piątek w Oktawie Bożego Ciała

Wyjadamy wszystko z lodówki... postu nie ma!

🙋

Pan Bóg ma wobec każdego człowieka plan, zamysł, zamiar. To nie slogany, ale jedna z podstawowych wytycznych naszego życia chrześcijańskiego. Pierwszym powołaniem człowieka jest powołanie, aby być „ku chwale Jego Majestatu” (Ef 1,12). „Człowiek po to jest stworzony – powiada św. Ignacy Loyola – aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją” (Ćwiczenia duchowne 23). To powołanie można realizować w różnych stanach życia. Najbardziej powszechnym zaś jest małżeństwo i rodzina.

1. Rodzina w planie Bożym

Zgoda małżonków tworzy małżeństwo, którego celem jest dobro małżonków i prokreacja oraz wychowanie dzieci. Mężczyzna i kobieta połączeni małżeństwem tworzą ze swoimi dziećmi rodzinę. Stwarzając mężczyznę i kobietę, Bóg ustanowił ludzką rodzinę i nadał jej podstawową strukturę. Jej członkami są osoby równe w godności. Dla dobra wspólnego swoich członków i społeczności rodzina zakłada różne formy odpowiedzialności, praw i obowiązków. Rodzina chrześcijańska jest nazwana Kościołem domowym". Jest ona wspólnotą wiary, nadziei i miłości. Jest komunią osób, znakiem i obrazem komunii Ojca i Syna w Duchu Świętym. Jej działanie w dziedzinie prokreacji i wychowania jest odbiciem stwórczego dzieła Ojca. Codzienna modlitwa i czytanie słowa Bożego umacniają w niej miłość. Rodzina chrześcijańska jest powołana do ewangelizacji i misji.

2. Rodzina w społeczeństwie

Rodzina jest podstawową komórką życia społecznego. Jest wspólnotą, w której od dzieciństwa można nauczyć się wartości moralnych, zacząć czcić Boga i dobrze używać wolności. Życie rodzinne jest wprowadzeniem do życia społecznego. Społeczeństwo ma obowiązek pomagać i wspierać instytucje małżeństwa i rodziny tam, gdzie nie są w stanie wypełnić swoich funkcji. Zgodnie z zasadą pomocniczości większe wspólnoty nie powinny przywłaszczać sobie jej uprawnień czy też ingerować w jej życie. Władze cywilne powinny uważać za swój pierwszorzędny obowiązek "uznawanie prawdziwej natury... (małżeństwa i rodziny), ochronę ich i popieranie, strzeżenie moralności publicznej i sprzyjanie dobrobytowi domowemu".
Czwarte przykazanie naświetla także inne związki w społeczeństwie. W naszych braciach i siostrach widzimy (…) w każdej osobie ludzkiej - syna lub córkę Tego, który chce być nazywany "naszym Ojcem". (…) Bliźni jest nie tylko "jednostką" zbiorowości ludzkiej, ale jest "kimś", kto z racji swojego wiadomego pochodzenia zasługuje na szczególną uwagę i szacunek. Sprawiedliwe stosunki między pracodawcami a pracownikami, rządzącymi a obywatelami zakładają naturalną życzliwość, właściwą godności osób ludzkich, troszczących się o sprawiedliwość i braterstwo.

W skrócie:

1. Małżeństwo i rodzina są ukierunkowane na dobro małżonków, prokreację i wychowanie dzieci.

2. "Szczęście osoby i społeczności ludzkiej oraz chrześcijańskiej wiąże się ściśle z pomyślną sytuacją wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej" .

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej – przyjdź na katechezę dla dorosłych

do salki parafialnej w piątek wieczorem!

Na podstawie KKK 2201-2213.2249-2250 opracowała Gabriela Seifert-Knopik