Na ostatnim spotkaniu biblijnym czytaliśmy tzw. Kazanie na Górze, czyli 5, 6 i 7 rozdział Ewangelii według św. Mateusza. Treść Kazania jest bardzo „gęsta”, każde praktycznie zdanie zawiera bardzo dużo mądrości, pouczeń, światła. W Wikipedii czytamy: „Kazanie na górze – seria nauczań, które według Ewangelii Mateusza (Mt 5,1–7,28) i Łukasza (Łk 6,17–49) zostały wygłoszone przez Jezusa Chrystusa. Do bardziej znanych części Kazania na górze należy Osiem błogosławieństw oraz modlitwa "Ojcze nasz”.
Niektórzy pierwszą część Kazania na Górze nazywają kodeksem moralności chrześcijańskiej. Osiem błogosławieństw to jedne z najważniejszych nauk Jezusa. Nowa moralność, którą pokazał nam Jezus polega bowiem na wypełnieniu duchem miłości dawnej litery Prawa. Czytając tekst Kazania widzimy, że ta nowa moralność, wbrew pozorom, jest jeszcze bardziej wymagająca niż przestrzeganie Prawa. Chodzi bowiem o wewnętrzną intencję, o postawę serca, a nie tylko o czyn zewnętrzny.
Chrześcijaństwo nie polega bowiem jedynie na życiu nieskazitelnym, bez grzechu. Samo wystrzeganie się grzechów, unikanie okazji do ich popełniania jest bardzo ważne, ale niewystarczające. Mamy być szczęśliwi, czyli błogosławieni. Jezus chce, aby nasze życie było obfite, pełne sensu, wypełnione dobrem, pięknem, prawdą i miłością. Nie jesteśmy stworzenie do przeciętności.
Pan Bóg w raju lepił każdego człowieka „osobno”, a nie taśmowo. WSZYSCY RODZIMY SIĘ JAKO ORYGINAŁY ALE WIELU UMIERA JAKO FOTOKOPIE – to zdanie bł. Carlo Acutis’a, który zakończył swoje życie w wieku zaledwie 15 lat i zdążył uczynić wiele dobra: „Cieszę się, – powiedział - że umieram tak wcześnie, bo nie zmarnowałem ani minuty życia na rzeczy, które nie podobałyby się Bogu”.
Słowo Boże wskazuje nam drogę jak pięknie żyć. Sama zewnętrzna pobożność nie wystarcza, nie otwiera bramy do królestwa niebieskiego: „Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego” (Mt 5,29).
W Kazaniu na Górze Pan Jezus pokazał nam jak być szczęśliwym (błogosławionym) nawet gdy jest się ubogim, cichym, smutnym. Jezus ma zaufanie do swoich uczniów, nazywając ich „solą ziemi” i „świtałem świata”. Wskazuje prawdziwego ducha przykazań, którym jest prawo miłości. Przykazania: „Nie zabijaj” czy „Nie cudzołóż” odnosi również (a może przede wszystkim) do intencji serca. Nakazuje kochać nawet nieprzyjaciół. Jałmużnę należy dawać nie na pokaz, modlić się w „ukryciu” (czyli sercem, w swojej „izdebce”), pościć nie na pokaz. Jezus przedkłada dobra duchowe nad materialne. Mamy gromadzić sobie skarby w niebie, bo tam ich nam nikt nie ukradnie ani nie zniszczy (co jest nieuchronne w stosunku do dóbr ziemskich) – Mt 6, 19-20. Nie mamy się zbytnio troszczyć o sprawy materialne, bo tak naprawdę niewiele potrzeba do szczęścia. (Dziś w wielu krajach wysoko rozwiniętych wraca się do minimalizmu i prostoty na przekór konsumpcyjnemu stylowi życia). Jezus poleca modlić się wytrwale, gdyż Ojciec daje dobre rzeczy swoim dzieciom. My jednak nie zawsze wiemy, co jest dla nas dobre, myślimy często inaczej niż Bóg, stąd niejednokrotnie czujemy się przez Niego niewysłuchani. Nasza droga do Królestwa jest wąska, ponieważ opiera się na słuchaniu i wypełnianiu woli Bożej. A jakże często nie umiemy lub nie chcemy słuchać Boga, robimy po swojemu, ufamy sobie, swoim pomysłom, niekiedy nawet na zewnątrz bardzo wzniosłym czy „pobożnym”.
Słowo Boże daje nam światło jak żyć, za Kim pójść, co wybierać. Rozjaśnia nasze ciemności, wątpliwości, niewiedzę. Kto żyje blisko Pana Boga, kto trwa w łączności z Duchem Świętym, ten wie jak żyć, ten będzie dobrze wybierał w swoim życiu, będzie przynosił dobre owoce i będzie bardzo szczęśliwy.
Gabriela Seifert-Knopik