Psalm
Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie
Łaska i wierność spotkają się z sobą, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
z EWANGELII
Rozesłanie Dwunastu
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien».
I mówił do nich: «Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich».
Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.
Krótkie rozważanie
W wielu starotestamentalnych tekstach można znaleźć motyw przyszłej wędrówki ludów na Syjon. Prorocy zapowiadają, że w czasach mesjańskich wspólnota ludu Bożego zajaśnieje tak nieodpartym blaskiem, że wszystkie narody to dostrzegą i przybędą do źródeł zbawienia, by mogli zostać pouczeni o Bożych drogach.
Ten ważny motyw znajduje swoje odzwierciedlenie w zawartym w Dziejach Apostolskich opisie wydarzeń z dnia Pięćdziesiątnicy. Ale Jezus uzupełnia go o coś, czego Stary Testament nie znał. Nie wystarczy oczekiwać na spełnienie się zapowiedzi zwrócenia się wszystkich narodów do Zbawiciela, ale aby to się mogło stać, potrzebna jest praca misyjna.
Jezusowy nakaz: „Idźcie!” należy do podstawowych rysów chrześcijańskiego życia. Ktoś, kto uwierzył w Chrystusa i przyjął Go jako swojego Zbawiciela i Pana, zostaje przez Niego natychmiast posłany. Najpierw – do wspólnoty innych uczniów Jezusa, a potem także – do tych, którzy jeszcze w Niego nie wierzą.
W skrótowym opisie Ewangelisty Marka znajdujemy kilka charakterystycznych rysów tej misji, na które warto zwrócić uwagę. Ciekawe jest najpierw to, że Jezus rozsyła uczniów po dwóch. Niewątpliwie pewną rolę odgrywa tu semicki wymóg wiarygodności, jakim było jednobrzmiące zeznanie co najmniej dwóch świadków. Ale jest w tym także zawarta istotna cecha Chrystusowego ucznia: nigdy nie jest on solistą.
Jezus posyła swoich uczniów po dwóch. To stanowi zachętę dla nas, aby nie iść przez ten świat samemu, ale stale mieć kogoś u swego boku, ponieważ ewangelizacja ma zawsze charakter wspólnotowy. Osoby w niej zawarte uzupełniają się i wzajemnie wspierają w dziełach miłosierdzia. Pamiętajmy zarazem, aby do tej wspólnoty nieustannie zapraszać Chrystusa. Z Nim budujmy relację i czerpmy siłę niezbędną do realizacji naszego ziemskiego powołania.
Pan Bóg zaprasza nas dzisiaj do współpracy w dziele zbawienia, a na tej drodze umacnia nas szczególnymi darami. Chciejmy ochoczo i z wiarą odpowiedzieć na dzisiejsze Jezusowe wezwanie do szerzenia Królestwa miłości we współczesnym świecie!
Nie ma prawdziwej wiary w Chrystusa bez wspólnoty Kościoła, bo wiara w Niego nie jest sprawą jedynie prywatną. Dlatego misja jest zawsze misją Kościoła, a nie jakimś mniej czy bardziej oryginalnym autorskim pomysłem jednostki. I chociaż pojedynczy chrześcijanin wnosi w misję całe bogactwo swojej osobowości, swoją wiedzę i umiejętności, to ostatecznie nie od nich zależy powodzenie misji, tak samo, jak nie zależy ono od środków materialnych, jakie posłany ma do dyspozycji.
Jeżeli głosiciel nie przesłania głoszonego słowa swoją osobą, swoimi doczesnymi atutami i środkami, którymi się posługuje, wtedy mogą też pojawić się znaki obecności Bożej i Bożego działania, o których mówi Jezus. Wśród znaków towarzyszących głoszeniu Dobrej Nowiny są też owoce zupełnie nieoczekiwane. Nie dotyczą one słuchaczy, ale samego głosiciela. Radość wiary i bogactwo słowa, jakim głosiciel dzieli się z innymi, pozostawia ślad w jego duszy i sprawia, że w nim samym wzrasta zasiew Bożego ziarna.
Wykorzystano materiały ze strony www.wsd.redemptor.pl oraz opracowania ks. Mariana Machinka MSF i Norberta Żuklińskego CSsR