Pielgrzymi nadziei – to hasło przewodnie Roku Jubileuszowego 2025.
W bulli ogłaszającej Jubileusz papież Franciszek wskazuje na nadzieję, która wraz z wiara i miłością, tworzy tryptyk cnót teologalnych. Wszystkie te cnoty wyrażają istotę życia chrześcijańskiego. Nadzieja nadaje orientację, wskazuje kierunek
i cel chrześcijańskiej egzystencji.
W Składzie Apostolskim wyznajemy: „Wierzę w żywot wieczny”. Nadzieja jest zatem podstawą. Dzięki niej pragniemy jako szczęścia życia wiecznego. „Jeżeli brakuje Bożego fundamentu i nadziei życia wiecznego, godność człowieka, jak to się dziś stwierdza, doznaje bardzo poważnego uszczerbku, a tajemnice życia i śmierci, winy i cierpienia pozostają bez rozwiązania, także ludzie nierzadko popadają w zwątpienie” (Sobór Watykański II, Breviarum Fidei).
Nasza nadzieja jest w Jezusie Chrystusie, który przeszedł bramy śmierci i powstał z martwych. Dla nas przeszedł przez dramat śmierci. Chrześcijańska nadzieja polega właśnie na tym, że w obliczu śmierci, gdzie wszystko wydaje się kończyć, otrzymujemy pewność, że dzięki Chrystusowi, dzięki Jego łasce przekazanej nam w chrzcie, „życie (..) zmienia się, ale się nie kończy” (Mszał Rzymski, 1 prefacja o zmarłych). Dar nowego życia, otrzymanego w chrzcie pozwala nam przekształcić ten dramat. Przez długi czas chrześcijanie budowali chrzcielnicę w kształcie ośmiokąta (np. w Rzymie u św. Jana na Lateranie). Wskazuje on, że w chrzcielnicy inaugurowany jest ósmy dzień, to znaczy dzień zmartwychwstania, dzień który wykracza poza zwykły rytm, naznaczony upływem każdego tygodnia, otwierając w ten sposób cykl czasu na wymiar wieczności, na życie, które trwa wiecznie: jest to cel, do którego dążymy w naszej ziemskiej pielgrzymce (por. Rz 6, 22). Najbardziej przekonujące świadectwo tej nadziei – pisze papież Franciszek, dają nam męczennicy, którzy niezachwiani w wierze w zmartwychwstałego Chrystusa, byli
w stanie wyrzec się życia tu na ziemi, aby nie zdradzić swego Pana. Są oni obecni we wszystkich wiekach i są liczni, być może bardziej niż kiedykolwiek, w naszych czasach, jako wyznawcy życia, które nie zna końca. Musimy strzec ich świadectwa, aby nasza nadzieja była owocna – apeluje widzialna głowa Kościoła.
Co zatem stanie się z nami po śmierci? – pyta Ojciec Święty.
Z Jezusem za tym progiem jest życie wieczne, które polega na pełnej komunii z Bogiem, na kontemplacji i uczestnictwie w Jego nieskończonej miłości. To, czym teraz żyjemy w nadziei, zobaczymy w rzeczywistości. Św. Augustyn pisał na ten temat: „Kiedy do Ciebie przywrę całą moją istotą, skończy się dla mnie wszelki ból i wszelki trud. Wtedy moje życie będzie naprawdę żywe, całe napełnione Tobą” (Wyznania, X,28). Co zatem będzie charakteryzować taką pełnię komunii? Bycie szczęśliwym. Szczęście jest powołaniem istoty ludzkiej, celem, który dotyczy każdego. Ale czym jest szczęście? – rozważa dalej papież. Jakiego szczęścia oczekujemy i pragniemy? Nie przelotnej radości, ulotnej satysfakcji, która raz osiągnięta, domaga się coraz więcej, w spirali chciwości, w której ludzka dusza nigdy nie jest nasycona, lecz coraz bardziej pusta. Potrzebujemy szczęścia, które jest definitywnie spełnione w tym, co nas spełnia, to znaczy w miłości, abyśmy mogli powiedzieć, już teraz: Jestem kochany, a zatem istnieję; i będę istniał na zawsze w Miłości, która nie zawodzi i od której nic i nikt nigdy nie będzie w stanie mnie oddzielić. Przypomnijmy raz jeszcze słowa Apostoła: „Jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8, 38-39).
Podsumowując:
1.Dzięki nadziei, której zadatki otrzymaliśmy na chrzcie świętym, zakorzenione w nas pragnienie szczęścia przyjmuje znamiona pragnienia szczęścia, którego nie może dać ten świat – szczęścia wiecznego.
2.Wiara w życie wieczne ma swój fundament w Chrystusie, który dla nas umarł i zmartwychwstał, wskazując tym samym, iż nasze życie „zmienia się, ale się nie kończy”. Świadectwo męczenników jest niepodważalnym dowodem.
3.Życie wieczne i zarazem szczęście wieczne polega na pełnej komunii z Bogiem, na kontemplacji i uczestnictwie w Jego nieskończonej miłości
Uczestnicząc w Uroczystości Wszystkich Świętych, oraz Dniu Zadusznym, nawiedzając cmentarze i modląc się na cmentarzu nad grobami (najczęściej w łunie światła od zniczy) możemy doświadczyć prawdy, którą wyznajemy w Credo: I oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen.
Przytoczono fragmenty bulli Spes non confundit (numery 18-21)
Gabriela Seifert-Knopik