Polskie słowo „jubileusz” sięga swymi korzeniami do łacińskiego iubileum/iubilium.

W języku cezarów oznaczał on radość i wszystko, co towarzyszy radości: radosne okrzyki, śpiewy, wyrazy wdzięczności. Od strony filologicznej zatem jubileusz to czas radości i wdzięczności za otrzymane dary. Dla Izraelitów jubileusz wiązał się z świętowaniem pięćdziesiątego roku, w którym to każdy powracał do swojej własności i do swojego rodu (zob. Kpł 25,10). Święty Hieronim, tłumacząc Biblię na język łaciński użył określenia jubel/jobel, którego rdzeń jbl pierwotnie oznaczał róg barani, na którym to grano podczas ważniejszych uroczystości narodowych i religijnych (zob. Wj 19,16). Na trąbie z rogu baraniego obwieszczano nadejście jakiejś bardzo ważnej chwili.

Dzisiejsi uczeni wyróżniają cztery główne znaczenia terminu „jubileusz”:
- czas poświęcony specjalnie Bogu, zamykający się w granicach jednego roku
- czas odpoczynku, przebaczenia i darowania, głównie zaciągniętych długów
- czas wolności
- czas powszechnej radości

Rok jubileuszowy w Starym Testamencie to wydarzenie bardziej ekonomiczne niż religijne. Istotą jubileuszu było WYZWOLENIE wszystkich mieszkańców ziemi z wszelkich zobowiązań ekonomicznych. W roku jubileuszowym, podobnie jak w roku szabatowym [co siedem lat], ziemia miała pozostać nieuprawiana, a wszyscy, którzy wcześniej dokonali jej sprzedaży, bądź utracili majątek [np. za zaciągnięte długi], który przysługiwał im jako dziedzictwo nadane ich rodowi przez samego Pana Boga, powracali do swojej własności (zob. Kpł 25, 8-17.23-55).

Prawo jubileuszowe miało chronić obywateli przed nierównością klasową, zapobiegało bogaceniu się jednych kosztem drugich oraz chroniło przed lichwą i wyzyskiem. Istniała również w Izraelu tzw. instytucja goela – odkupiciela, wykupiciela, na którym spoczywał obowiązek wykupu krewnych, którzy popadli w tarapaty finansowe lub niewolę. Rok jubileuszowy przywracał zatem równość między wszystkimi synami Izraela, otwierając nowe możliwości rodzinom zubożałym, które utraciły swe posiadłości, a nawet osobistą wolność. Bogatym natomiast rok jubileuszowy przypominał, że przyjdzie czas, gdy ich niewolnicy znów będą im równi i będą mogli upomnieć się o swe prawa.

Rok jubileuszowy był więc czasem wykonania prawa o powrocie do wolności i własności. W najgłębszym sensie tego zwyczaju to właśnie Jahwe był goelem Izraela, który troszczy się o najuboższe ze swoich dzieci obdarowuje je hojnie darami ziemi. Dba także o to, aby czas odpoczynku ziemi nie stał się czasem głodu i biedy dla ludzi.

Dla nas Rok Łaski, jakim będzie Rok Jubileuszowy 2025 to przede wszystkim dar Bożego miłosierdzia w postaci odpuszczenia grzechów, a także darowania kar za winy już odpuszczone, czyli tzw. ODPUSTY. Odpust jest wyrazem miłosierdzia Boga.

Podsumowując:

1. Słowo: „jubileusz” oznacza radość, wdzięczność i wszystko, co jest z nimi związane.
2. Rok jubileuszowy to przede wszystkim wyzwolenie od długów i powrót do swojego dziedzictwa, otrzymanego od Boga (w sensie materialnym u Izraelitów; dla nas w znaczeniu duchowym).
3. Mamy cały rok na szczególne łaski związane z darowaniem nam długów, jakimi są odpuszczenie grzechów oraz odpusty (darowanie kar), które dają nadzieję na powrót do dziedzictwa, które Pan przygotował dla nas.

(Posłużyłam się materiałami: Pielgrzymi nadziei. Program duszpasterski Kościoła katolickiego w Polsce na rok 2024/2025, zeszyt teologicznopastoralny)

 Gabriela Seifert-Knopik

Bogaty młodzieniec:

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Gdy Jezus wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: «Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu rzekł: «Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę». On Mu rzekł: «Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości». Wtedy Jezus spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!»

Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości. Wówczas Jezus spojrzał wokoło i rzekł do swoich uczniów: «Jak trudno jest bogatym wejść do królestwa Bożego». Uczniowie zdumieli się na Jego słowa, lecz Jezus powtórnie rzekł im: «Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego. Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego». A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: «Któż więc może się zbawić?» Jezus spojrzał na nich i rzekł: «U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe». Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą». Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym. Lecz wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi».

Krótkie rozważanie

Dziś młody człowiek zbliża się do Jezusa. Pyta jak uzyskać wieczne dziedzictwo. «Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie...» odpowiedział Pan. —To już robię!

Co jeszcze mogę zrobić? —Zostaw wszystko i idź za mną... Nie był w stanie!

Miał zbyt dużo rzeczy, utracił wolność... i pozostał smutny.

Rzeczy są środkami. Rzeczy nie są wieczne; Jezus jest!

Prawdziwe bogactwo nie tkwi w posiadaniu dóbr materialnych, lecz w naśladowaniu Jezusa.

 Przy opracowaniu wykorzystano materiały ze strony: https://family.evangeli.net