Jak ten czas szybko leci

Dzisiaj obchodzimy Pierwszą Niedzielę Adwentu

Pielgrzymowanie jest obrazem życia ludzkiego, zmierzaniem w kierunku celu ostatecznego, jakim jest dla nas chrześcijan niebo, zjednoczenie z Bogiem Trójjedynym. Życie ludzkie to ruch w określonym kierunku i do określonego celu. W Roku Świętym 2025 (pod hasłem: „Pielgrzymi nadziei”) wpisane jest szeroko rozumiane pielgrzymowanie. Była mowa o miejscach jubileuszowych o przechodzeniu przez Drzwi Święte, symbolizujące wchodzenie w nową rzeczywistość, nadszedł czas na zgłębienie rzeczywistości pielgrzymowania.

Po pierwsze: Pielgrzymki do Wiecznego Miasta i do innych miejsc jubileuszowych wzywają nas do wyruszenia w drogę, do zmiany nie tylko miejsca, ale także samych siebie. Do tego ważne jest przygotowanie, zaplanowanie trasy i wyznaczenie celu. Potrzebna jest DECYZJA, by to zrobić.

Po drugie: Termin: „pielgrzym”, „pątnik” pochodzi od łacińskiego słowa peregrinus – obcokrajowiec, cudzoziemiec. Pielgrzymkę rozumiemy zatem jako pobyt na obczyźnie, przechodzenie przez jakieś terytorium lub wędrowanie do określonego miejsca. Istotą jest obrany cel. Pielgrzym nie osiada na dłużej, ale przemieszcza się przez dane terytorium, nie przywiązuje się do miejsc, które mija, interesuje go CEL.

Po trzecie: Decyzja odbycia pielgrzymki rozpoczyna w człowieku proces nawrócenia i wewnętrznego przygotowania na zetknięcie się z Sacrum. Pielgrzym doświadcza swoich ograniczeń egzystencjalnych i fizycznych, odkrywa „granice” (przede wszystkim te duchowe) własnego życia. Pielgrzym modli się i oczekuje potrzebnej mu łaski.

Pismo Święte i Tradycja Kościoła potwierdzają rzeczywistość pielgrzymowania. „Każdy chrześcijanin jest zaproszony do udziału w wielkiej pielgrzymce, którą Chrystus, Kościół i ludzkość realizują i którą winni kontynuować w historii” (Papieska Rada ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych, Pielgrzymka Wielkiego Jubileuszu 2000, nr 32).
Pielgrzymka jest zatem symbolem ludzkiego życia na ziemi, gdzie nie mamy trwałego miasta, „ale szukamy tego, które ma przyjść” (Hbr 13,14). Człowiek jest w istocie homo peregrinans, homo viator, począwszy od pierwszego człowieka, który wychodzi z rąk Boga Stwórcy, wchodzi w świat stworzenia i wreszcie błąka się daleko od ogrodu Eden. Zaś pielgrzymka Abrahama jest idealną antycypacją wyjścia całego narodu wybranego, z którym pielgrzymował sam Bóg Jahwe.
Obowiązek pielgrzymki, czyli „wstępowania do Jerozolimy” (Łk 18,31) i „stawiania się przed Panem” (Wj 23,17) trzy razy do roku umiał każdy dorosły Żyd i prozelita [nawrócony na wiarę], aby ustrzec się od skażenia jakimikolwiek bałwochwalczymi kultami. Pielgrzymka na Syjon była doświadczeniem oparcia i odnowionego zobowiązania, aby żyć w bojaźni Bożej (por. Ps 128,1). Św. Łukasz misję Jezusa na ziemi przedstawia jako Jego podróż do Jerozolimy, gdzie Pan ma umrzeć i zmartwychwstać. Każdy człowiek jest wezwany do pójścia za Zbawicielem. Kościół „pielgrzymujący na ziemi” zdąża „ze swoim Panem (…) w kierunku miasta przyszłego i trwałego, wychodzi poza czas i granice i cały jest zwrócony w stronę Królestwa”.

Podsumowując:
1. Pielgrzymowanie w Roku Jubileuszowym ma nam uświadomić na nowo, iż nasze życie jest pielgrzymowaniem do Domu Ojca i że tu na tej ziemi nie mamy trwałego miejsca.

2. Każda pielgrzymka ma swoje miejsce docelowe. Cel wyznacza drogę. Jesteśmy jak obcokrajowcy, którzy nie zatrzymują się na tej ziemi i nie przywiązują do niej zanadto.

3. Biblia i Tradycja Kościoła naznaczone są wędrówką człowieka do Ziemi Obiecanej. Ta droga pozwala zobaczyć nasze „granice” i doświadczyć rzeczywistości przemiany oraz łaski, którą potrzebujemy.

Gabriela Seifert-Knopik

(Wykorzystano materiały: Pielgrzymi nadziei. Program duszpasterski Kościoła katolickiego w Polsce na rok 2024/2025, zeszyt teologicznopastoralny)