Ateizm

Katechizm zalicza ateizm do „najpoważniejszych spraw doby obecnej". Pojęcie "ateizm" obejmuje bardzo zróżnicowane zjawiska. Często spotykaną postacią ateizmu jest materializm praktyczny, który ogranicza potrzeby i ambicje człowieka do przestrzeni i czasu.

Humanizm ateistyczny błędnie uważa, że człowiek jest "sam sobie celem, sam jedynym sprawcą i demiurgiem swojej własnej historii" . Inna postać współczesnego ateizmu oczekuje wyzwolenia człowieka na drodze wyzwolenia gospodarczego i społecznego, a religia jest tu przeszkodą - jak twierdzi – „gdyż budząc nadzieję człowieka na przyszłe, złudne życie, odstręcza go od budowy państwa ziemskiego".
Ateizm, odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem przeciw cnocie religijności. Odpowiedzialność za to przewinienie może znacznie zmniejszyć intencja i okoliczności. W powstawaniu i rozpowszechnianiu się ateizmu "niemały udział mogą mieć wierzący”…, którzy w swoim życiu religijnym, moralnym i społecznym, raczej przesłaniają, aniżeli pokazują prawdziwe oblicze Boga i religii. Często ateizm opiera się na błędnej koncepcji autonomii ludzkiej, która posuwa się aż do odrzucania jakiejkolwiek zależności od Boga.

Agnostycyzm

Agnostycyzm przybiera wiele postaci. W niektórych przypadkach agnostyk nie neguje Boga; postuluje natomiast istnienie bytu transcendentnego, który nie może objawić się i o którym nikt nie potrafi nic powiedzieć. W innych przypadkach agnostyk nie wypowiada się na temat istnienia Boga, twierdząc, iż jest ono niemożliwe do udowodnienia, a nawet potwierdzenia czy zanegowania.

Agnostycyzm może niekiedy łączyć się z jakimś poszukiwaniem Boga, lecz może również być obojętnością, ucieczką przed ostatecznymi pytaniami egzystencjalnymi oraz lenistwem sumienia moralnego. Agnostycyzm najczęściej jest równoznaczny z ateizmem praktycznym.

Wnioski:

Ateizm odrzuca istnienie Boga na różnych płaszczyznach myślenia i działania. Pan Bóg nie ist-nieje – tak mówi ateista i tak wierzy, ponieważ nie ma żadnych dowodów na to, ze Bóg nie ist-nieje. Agnostycyzm nie mówi, że Boga nie ma, ale też nie twierdzi, że On jest. Nie szuka dowo-dów na istnienie Boga, ani nie zaprzecza. Najczęściej jednak w praktyce życia nie bierze Pan Boga pod uwagę i żyje jakby Go nie było.

Podsumowanie:

Cnota religijności „narażona” jest na dwie skrajności: na przerost, który objawia się w różnego rodzaju zabobonach, jak i na brak, który jest widoczny w formach bezbożności. Właściwą miara wydaje się być szukanie Boga żywego, prawdziwego, niesprzecznego z ludzkim rozumem (choć na pewno wykraczającego poza jego zasięg), któremu można zaufać i iść z Nim przez życie.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, przyjdź na katechezę dla dorosłych!

Zapraszamy w piątek, po Drodze Krzyżowej.

Na podstawie KKK 2123-2128 opracowała: Gabriela Seifert-Knopik

Oglądanie transmisji internetowej z największą nawet pobożnością i zaangażowaniem nie jest jednak tym samym, co rzeczywiste, sakramentalne uczestnictwo we Mszy Świętej.

Pamiętajmy, że obraz Mszy Świętej transmitowany przez naszą kamerkę internetową nie zastąpi prawdziwego w niej uczestnictwa.

Tymczasem w Kościele nie mamy nic ważniejszego i cenniejszego niż to uczestnictwo. Prawdziwe, realne, wspólne, „przy stole i z Chlebem”, jak mówił ostatnio Papież Franciszek.

Więc po co w ogóle ta kamerka transmitująca obraz Mszy Świętej?

Taka kamera internetowa pełni ważną rolę w życiu wszystkich naszych

chorych parafian,

w podeszłym wieku,

czy mających trudności w poruszaniu się.

To jest Ich często jedyne "okno" na Mszę Świętą, to jest Ich jedyne spotkanie się na Eucharystii z Chrystusem, to jest czasem Ich zegar, który wyznacza Im Ich rytm codziennych wydarzeń, na które z utęsknieniem codziennie czekają.

Przyzwyczailiśmy się do takiej transmisji, bo w szczycie pandemii, kiedy były zakazy nie było innej możliwości. Przez to również przyzwyczailiśmy się do wygodnictwa, bo lepiej usiąść w kapciach na miękkim fotelu, niż ubrać się i iść, gdy ciemno, zimno, wieje lub pada. Bardzo często niektórym z przemęczenia, po prostu nie chce się iść do kościoła, bo po co jak można w domu zobaczyć.

Właśnie zobaczyć - nie uczestniczyć, a przy okazji napić się, coś przegryźć, pogadać...

Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie

Żeby się nie okazało że niektórzy kiedyś Niebo będą oglądać właśnie za szybą, przez ekran komputera, telewizora, bez możliwości z nim kontaktu.

Tylko zgromadzenie liturgiczne, szczególnie w dniu Pańskim, pozwala wyznać wiarę w realną obecność Chrystusa w Eucharystii.
Od sposobu udziału w Eucharystii zależy jakość naszych relacji nie tylko z Bogiem, lecz także z bliźnimi.
Jeżeli bowiem czas eucharystycznego zgromadzenia jest tylko zewnętrznym rytuałem, w którego trakcie nasza uwaga błądzi po wielu różnych miejscach, to można mieć podstawy do obaw, iż traktujemy Jezusa po prostu jak przedmiot. Przedmiot ważny, ale niebędący Osobą.

Traktując Jezusa jak rzecz, zaczynamy też z innymi ludźmi obchodzić się jak z przedmiotami, które służą poprawieniu naszego samopoczucia. Wtedy udział we Mszy Świętej daje nam komfort spełnionego obowiązku religijnego, a bliźni są przez nas traktowani jak narzędzia, które służą uzyskaniu naszego zadowolenia.

Stąd warto pytać siebie o motywy uczestnictwa w Eucharystii - przychodzę, bo: muszę, chcę czy mam pragnienie Boga? 

Na to pytanie niech każdy sam sobie odpowie.

Pandemia, jak mówią, powoli się kończy. Obostrzenia Covidowe w kościołach zostały zniesione. Wracamy do normalności. Powoli zaczyna się wiosna, w przyrodzie budzi się nowe życie. 

To odpowiednia chwila, żeby rozpocząć na nowo pełne uczestnictwo w Eucharystii. Pamiętajmy o tym i starajmy się to zmienić w nas samych i naszych rodzinach. 

Od autora.

Tekst powstał pod wpływem wczorajszego wywiadu z osobą, której nie po drodze z Panem Bogiem na Mszy Świętej. Cały wywiad można przeczytać klikając w

TUTAJ