Czy chcecie przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?

Wielu z nas odpowiedziało (lub odpowie) na to pytanie na ślubnym kobiercu: Chcemy.
Przyjąć i po katolicku wychować to najważniejsze obowiązki ojca i matki. W dobie, kiedy podważa się wartości, lansuje tzw. „bezstresowe” wychowanie, czy nawet antywychowanie (są takie nurty!) potrzeba nierzadko stawić czoła wychowaniu młodego człowieka. To wychowanie nigdy nie było łatwe, dzisiaj jednak przyjmuje nierzadko oblicze najtrudniejszej i zarazem najważniejszej pracy, jaką mają do wykonania rodzice. A jest to ich prawo lecz zarazem obowiązek.

Prawa i obowiązki rodziców według Katechizmu:
- szanowanie dzieci jako osoby ludzkie i wychowanie ich do wypełniania prawa Bożego, ukazując samych siebie jako posłusznych woli Ojca niebieskiego
- założenie ogniska rodzinnego, w którym panuje czułość, przebaczenie, szacunek, wierność i bezinteresowna służba
- dawanie dobrego przykładu swoim dzieciom, przyznawanie się przed nimi do swoich błędów
- uczyć dzieci podporządkowywać "wymiary materialne i instynktowne... wymiarom wewnętrznym i duchowym"
- uczyć swoje dzieci unikania fałszywych ustępstw i poniżania się
- przywilej ewangelizowania swoich dzieci - wprowadzać swoje dzieci w tajemnice wiary (możliwie jak najwcześniej)
- nauczyć swoje dzieci modlitwy oraz pomóc im odkryć powołanie jako dzieci Bożych
- zaradzać ich potrzebom materialnym i duchowym; w miarę wzrastania dzieci - wychowywanie ich do prawidłowego używania rozumu i wolności
- prawo do wyboru dla nich szkoły, która odpowiada ich własnym przekonaniom
- czuwać, by nie ograniczać swoich dzieci ani w wyborze zawodu, ani w wyborze współmałżonka, a jednocześnie pomagać dzieciom przez mądre rady
- uszanować powołanie i ułatwić dzieciom odpowiedź na nie (pierwszym powołaniem chrześcijanina jest pójście za Jezusem, jest ono „ponad” miłość do ojca i matki: "Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien" - Mt 10, 37).
- uszanować i przyjąć z radością oraz wdzięcznością skierowane do któregoś z dzieci wezwanie Pana do pójścia za Nim w dziewictwie dla Królestwa niebieskiego, w życiu konsekrowanym lub w posłudze kapłańskiej

Prawa i obowiązki każdego w rodzinie
- Z kolei dzieci przyczyniają się do wzrostu swoich rodziców w świętości. Wszyscy razem i każdy z osobna powinni wielkodusznie i niestrudzenie udzielać sobie nawzajem przebaczenia, jakiego domagają się zniewagi, kłótnie, niesprawiedliwości i zaniedbania.
- Niektórzy nie zawierają małżeństwa, aby móc zaopiekować się swoimi rodzicami lub rodzeństwem, by poświęcić się bardziej sprawom zawodowym lub też z innych szlachetnych pobudek. Mogą oni bardzo przyczynić się do wzrostu dobra rodziny ludzkiej.

Na podstawie KKK 2221-2233 opracowała Gabriela Seifert-Knopik (podkreślenia własne)

Harmonia życia rodzinnego domaga się poczucia odpowiedzialności za wspólne dobro, jakim jest rodzina. Jednocześnie pociąga za sobą konieczność poczucia obowiązków wobec pozostałych członków rodziny. Inne są obowiązki dzieci, a inne rodziców, ponieważ inna jest funkcja każdego z nich.

Obowiązki dzieci
Katechizm jasno określa obowiązki dzieci, wypływające z szacunku należnego ojcu i matce, którego domaga się czwarte przykazanie Boże.

1. Szacunek dla rodziców (cześć synowska) wynika z wdzięczności wobec tych, którzy przez dar życia, swoją miłość i pracę wydali na świat dzieci i pozwolili im wzrastać w latach, w mądrości i w łasce. "Z całego serca czcij swego ojca, a boleści rodzicielki nie zapominaj! Pamiętaj, że oni cię zrodzili, a cóż im zwrócisz za to, co oni tobie dali?" (Syr 7, 27-28).

2. Uległość i posłuszeństwo

Szacunek synowski przejawia się w prawdziwej uległości i posłuszeństwie. ). "Syn mądry miłuje karcenie, naśmiewca nie słucha nagany" (Prz 13, 1).
Tak długo jak dziecko mieszka z rodzicami, powinno być posłuszne każdej prośbie rodziców, która służy jego dobru lub dobru rodziny. "Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo to jest mił w Panu" (Kol 3, 20). Dzieci mają także słuchać rozsądnych zarządzeń swoich wychowawców i tych wszystkich, którym rodzice je powierzyli. Jeśli jednak dziecko jest przekonane w sumieniu, iż jest rzeczą moralnie złą być posłusznym danemu poleceniu, nie powinno się do niego stosować.
Wzrastając, dzieci będą nadal szanować swoich rodziców. Będą uprzedzać ich pragnienia, chętnie prosić o rady i przyjmować ich uzasadnione napomnienia. Posłuszeństwo wobec rodziców ustaje wraz z usamodzielnieniem się dzieci, pozostaje jednak szacunek, który jest im należny na zawsze. Ma on bowiem swoje źródło w bojaźni Bożej, jednym z darów Ducha Świętego.

3. Odpowiedzialność wobec rodziców

Czwarte przykazanie przypomina dzieciom już dorosłym o ich odpowiedzialności wobec rodziców.
W miarę możności powinny one okazywać im pomoc materialną i moralną w starości, w chorobie, samotności lub potrzebie. Jezus przypomina o tym obowiązku wdzięczności (przeczytajmy koniecznie: Syr 3,2-6.12-13.16).

4. Szacunek wobec rodziców opromienia całe środowisko rodzinne

Chrześcijanie są zobowiązani do szczególnej wdzięczności tym, od których otrzymali dar wiary, łaskę chrztu i życie w Kościele. Wdzięczność ta dotyczy rodziców, dziadków, innych członków rodziny, duszpasterzy, katechetów, nauczycieli lub przyjaciół.

Wnioski:

1. Dzieci są zobowiązane wobec swoich rodziców do szacunku, wdzięczności, właściwego posłuszeństwa i pomocy. Jak długo mieszkają z rodzicami - bezwzględnie; w okresie późniejszym – posłuszeństwo to ustaje, jednak dzieci będą chętnie prosić o rady i przyjmować napomnienia rodziców.

2. Rady, które są moralnie złe i niezgodne z sumieniem dzieci, nie powinny być przyjmowane.

3. Szacunek synowski sprzyja harmonii całego życia rodzinnego, pozytywnie wpływa na inne relacje w rodzinie.

Jeśli się nie zgadzasz albo chcesz skonfrontować swoje doświadczenie i wiedzę – przyjdź na katechezę dla dorosłych do salki parafialnej w piątek wieczorem!

Na podstawie KKK 2214-2220.2251-2253 opracowała Gabriela Seifert-Knopik